mise à jour : 7 novembre 2020
Au revoir Shiva , Rasouhl, Anita,Armin , Artin
-_-_-_-_-_-_-_-_-
Reposez en paix Rasouhl, Shiva , Rita , Armin, Artin
Les passantes et passants sur ce blog qui le souhaitent
pourront se joindre par la pensée
à l'hommage qui leur sera rendu
par l'ami Laurent Gianni Caffier
sous la forme d'un dépôt de fleur dans la mer


Agrandissement : Illustration 2


Agrandissement : Illustration 3

-_-_-_-_-_-
hommage à Artin par Stephanie De Maesschalck (page facebook)

Agrandissement : Illustration 4

Artin, kleine man.
Vijftien maanden pas. We leerden je twee weken terug kennen. Je stond alleen, midden in het bos in het vuur te poken, kleine crocs aan je voetjes en een reddingsvestje aan. Het sneed recht in ons hart. Dit is niet hoe een peuterleven in 2020 er uit moet zien. Je bent te jong voor het vuur, te klein voor een reddingsvestje. Al snel zagen we de rest van de familie. We deelden wat dekens en jij was zo trots op die laarsjes die je kreeg, te groot, maar voor jou was het prachtig. We keerden terug naar de auto’s tot bij de douches die we uitprobeerden en wat later zagen we je terug... Je vestje was opgeborgen en je liep recht naar ons, vreemden voor jou, toe. Je familie: broer, zus en mama en papa volgden eerder bedeesd. We hadden jullie schoenen beloofd en een voetbal voor je broer. Je bleef maar lachen en klom avontuurlijk onbevreesd in onze leeg gedeelde camionette. Ik nam je op en zette je dollend terug op de grond waarna je onvermoeid en ondeugend terug klom. Enkele keren na elkaar. Je liep van me weg achteromkijkend of ik volgde. Ik joeg je spelend op met kleine harde stappen op de grond en je liep stralend verder weg, af en toe achteromkijkend tot bij je mama. Ik vroeg haar of ik een foto van je mocht nemen en dat mocht. ‘Zwaaien, Artin’ zei ze trots en je zwaaide onmiddellijk terug. Wist ik toen veel dat die foto nu zoveel voor me zou betekenen.
Thuis dacht ik nog aan je. De liefde voor jou die uitging van je mama en papa. De geborgenheid die je van hen kreeg in deze erbarmelijke, onmenselijke omstandigheden. Het voelde zo bevreemdend aan. Hoe ze in deze chaos op zoek waren naar een beter leven voor jou. Hoe je broer Armin en zusje Anita duidelijk meer getekend waren door de situatie dan jij kleine Artin. Jij die zo vrolijk door het leven stapte in je te grote laarsjes. Jij die alles wat wij abnormaal en schrijnend vonden als heel gewoon ervaarde, je kende niks anders. Slapen in een afgedankt Quechua tentje, ronddolen in het bos, je wassen met het groene water uit de vijver, wakker worden met tien gewapende agenten rond je tentje die alles afnemen of kapotmaken om dan te hopen op een nieuw deken van een vrijwilliger die langs komt. Aanschuiven in een lange rij tussen honderden mannen om eten. Ik bedoel maar kleine man, ik vroeg me af hoe of het die onwetendheid van het ‘normale’ ervoor zorgde dat jij vrolijker door het leven huppelde dan je bedeesde zusje van 12.
Enkele dagen later, thuis lazen we een kort berichtje op een Franse site dat een groep vluchtelingen gered werden uit volle zee. ‘Toevallig’ vond men op het strand ook een dode, aangespoelde man, waarschijnlijk uit een ander bootje. Een kindje van twee werd overgebracht naar een ziekenhuis. Ik dacht terug aan jou. Stel je voor dat jij dat was en hoe het dan met je ouders zou vergaan.
En dan kwam gisteren het bericht dat er familie met 3 kindjes was omgekomen tijdens een mislukte overtocht. En even dachten we: oh nee, hopelijk niet jij.
Je duwt het weg en probeert verder te gaan. Maar het gaat niet weg. En hoe meer berichten we opvingen hoe pijnlijk duidelijk het werd… 2 ouders, broer en zus zijn overleden en gevonden, een kindje van 15 maanden is vermist. Ondertussen kregen we bevestiging…
Kleine Artin… je reddingsvestje heeft je niet kunnen redden. Had je het nog? Werd het je afgenomen in een ontruiming of had je het fier aan en werd het koude water, de hoge golven je fataal? Werd ‘onze’ Noordzee, de zee waarin onze kinderen spelen en zwemmen, voor jou kleine kapitein van het gammele bootje een zeemansgraf? Waren die laatste kilometers van je reis van meer dan 7000 km dan echt teveel?
Dekens, soep, tentjes zullen vandaag niet helpen. We kunnen niks meer voor je doen. Behalve het anonieme kleine ventje een gezicht geven. Opdat meer mensen weten dat dit allemaal niet zou mogen zijn. Zodat mijn kleine, korte vriendschap met je niet voor niks was en dit kleine anonieme cijfertje uit de statistieken een gezicht krijgt. En een naam:
ARTIN. (foto 17/10/2020)
(traduction facebook)
Artin, petit homme.
Quinze mois passent. Nous t'avons rencontré il y a deux semaines. Vous étiez seul, des pokers au milieu des bois, des petits crocs sur vos pieds et un gilet de sauvetage. Cela nous a coupé droit dans le cœur. Ce n'est pas ce à quoi devrait ressembler une vie de bambin en 2020 Vous êtes trop jeune pour le feu, trop petit pour un gilet de sauvetage. Bientôt, nous avons vu le reste de la famille. Nous avons partagé des couvertures et tu étais si fier de ces bottes que tu as, trop grosses, mais pour toi c'était beau. Nous sommes retournés aux voitures jusqu'à ce que les douches aient été essayées et plus tard, nous vous avons revu... Votre cardigan était stocké et vous êtes allé directement vers nous, des étrangers pour vous. Votre famille : frère, sœur, maman et papa ont suivi les lit plus tôt. Nous vous avons promis des chaussures et un foot pour votre frère. Vous avez gardé le sourire et vous avez grimpé aventureusement intrépide dans notre van partagé vide. Je t'ai enregistré et je t'ai remis sur le sol après quoi tu es remonté inlassablement vilain. Quelques fois de suite. Tu t'es éloigné de moi en regardant en arrière ou je suivais. Je t'ai poursuivi en jouant avec des petits pas difficiles sur le sol et tu t'es éloigné de plus en plus, parfois en regardant en arrière à ta mère Je lui ai demandé si je pouvais te prendre en photo et je le pouvais. '' Faites signe, Artin '' elle a dit fierté et vous avez immédiatement fait signe. Je ne savais pas que cette photo signifierait tellement pour moi maintenant.
Chez moi j'ai pensé à toi. L ' amour pour toi qui est sorti de ta mère et de ton père. La sécurité que vous avez reçue d'eux dans ces circonstances terribles et inhumaines. C ' était si étrange. Comment dans ce chaos, ils cherchaient une vie meilleure pour vous. Comment votre frère Armin et votre sœur Anita ont été clairement attirés plus en raison de la situation que vous, petit Artin. Vous qui avez traversé la vie si heureux dans vos trop grosses bottes. Vous qui avez vécu tout ce que nous avons trouvé anormal et harcelant comme très ordinaire, vous ne saviez rien d'autre. Dormir dans une tente quechua jetée, errant dans la forêt, se laver avec l'eau verte de l'étang, se réveiller avec dix policiers armés autour de votre tente qui emportent ou détruisent tout pour espérer une nouvelle couverture d'un bénévole qui passe... Rejoignez-nous à une longue suite entre des centaines d'hommes à manger. Je dis juste petit homme, je me demandais comment cela a-t-il fait en sorte que l'ignorance de la ′′ normale ′′ te fasse sauter dans la vie plus heureux que ta sœur de 12. ans ?
Quelques jours plus tard, chez nous, nous lisons un petit message sur un site français selon lequel un groupe de réfugiés ont été sauvés de haute mer. ′′ Coincidence ′′ les gens ont trouvé un mort, un homme blanchi sur la plage, probablement d'un autre bateau. Un enfant de deux ans a été transféré dans un hôpital. J ' ai pensé à toi. Imaginez que c'était vous et comment vos parents finiraient.
Et puis hier, le message est arrivé que la famille avec 3 enfants soit morte lors d'une traversée ratée. Et pendant un moment nous nous sommes dit : oh non, espérons que ce n'est pas toi.
Vous le repoussez et essayez de passer à autre chose. Mais ça ne partira pas. Et plus nous avons pris de messages, plus il est douloureusement clair que cela est devenu... 2 parents, frère et sœur sont morts et trouvés, un enfant de 15 mois est porté disparu. Pendant ce temps, nous avons reçu une confirmation...
Petit Artin... ton gilet de sauvetage ne pourrait pas te sauver. Tu l'avais encore ? On vous l'a pris lors d'une évacuation ou vous en étiez fier et de l'eau froide, les hautes vagues vous fatals ? Est-ce que ′′ notre ′′ Mer du Nord, la mer dans laquelle nos enfants jouent et nagent, est devenu une tombe de marin pour toi petit capitaine du bateau de la ravitaille ? Est-ce que ces derniers kilomètres de votre voyage sur plus de 7000 km sont vraiment trop ?
Les couvertures, la soupe, les tentes n'aideront pas aujourd'hui. On ne peut plus rien faire pour toi. Sauf donner un visage au petit gars anonyme. Pour que plus de gens sachent que cela ne devrait pas être le cas. Pour que ma petite et courte amitié avec toi n'ait pas servi à rien et que ce petit numéro anonyme des statistiques ait un visage. Et un nom :
ARTISANT. (photo 17/10/2020)