Janik Manj’ (Janick Magne) Kandidatino de franca partio EELV por deputita elektado en Azio-Oceanio-"CEI
Revenante el la infektita fermitareo de Fukuŝimo (urbo Futabo)
2012 Februaro 19
Bonan tagon al ĉiuj.
Mi hodiaŭ revenis el Tokio. Tiu vizito de Futabo kaj mia renkonto kun diversaj membroj de la familio kiu alkondukis min tie, estis emociantaj.
Mi kredis esti forta, mi konstraŭstaris la skuon kiam mi kunestis kun ili, sed ĉi-vespere, kiam mi rehejmiĝis, mi ekploris...
Bildoj de disfalitaj domoj, de ruinigita ŝoseo, de la malsupra urbo ĉe marbordo tute malaperita (nur restas kvazaŭ forlasita tereno senfina),
bovaj ostoj en la bovejo (la uloj intencis rehejmiĝi sekvontan tagon kaj ne imagis ke forlaso estus senrevena, ili lasis la bovojn enŝlositajn en la bovejo),
duono da dentaro de bovo en la survoja ŝlimo (plejeble formanĝita de malsataj vagaj hundoj),
ventro ŝvelita de kroma bovo putrita kiu venis morti ĉe kroma vojo,
montrvitroj de detruitaj vendejoj, iliaj varoj forlasitaj, senorde,
etaj tradiciaj kultejoj tute misaj, monumentoj en la tombejo parte kuŝigitaj,
senuzaj kurtenoj elirante el rompitaj fenestroj, kiuj svingiĝas laŭ la malvarma vento de februaro,
kaj ankaŭ ĉiuj tiuj belaj starantaj domoj, ĵuskonstruitaj, ĉirkaŭitaj de ĝardenoj, en kiujn ne eblas reveni por vivi, ĉar ili estis radioaktive infektitaj...
Miaj amikoj, provante repreni kelkajn posedaĵojn, kiujn ili devas verifikigi, por aserti ĉu tiuj estas sufiĉe ne tro radioaktivaj por rajti eliri la areon... Ili ekipiĝis kun verifikilo, kiun ili prunteprenis ie por denove verifiki... Plejofte, vestaĵoj estas tro infektataj por rajti esti forprenitaj.
Tiuj homoj, pudoraj pri iliaj malfeliĉo, sed ne plu ridetantaj, kiuj havis plej belan vivadon ĉi-tie, inter arbaro, montaro kaj marego, hodiaŭ elmigrintaj en fabrikitajn malgrandajn loĝejojn... Ili posedis bovojn, domojn, bienojn, rizejoj...
Pudoraj, ĝis kiam ili liberiĝos baldaŭ, unuitaj ĉe tagmanĝa tablo de restoracio en najbara urbo, ili konfesos:
« Mi neniam imagintus iĝi tiel malriĉa. »
« Mi tiom dezirintus helpi tiujn de la malsupra urbo, kies domoj estis englutitaj de la cunamo, loĝigi ilin, sed ne eblis: nia domo estas infektata, endas ne plu loĝi en ĝi. »
« Post monatoj en mezlernejo ne plu uzita, dividante kursĉambron kun ceteraj elmigritpoj, ni sukcesis trovi etan loĝejon, sed ni ankoraŭ ne havas laboron », poste « Ni estas malproksime al la maro, tio mankas al ni, ni ĉiam vivis ĉi-tie. »
« Ankoraŭ restas 12 jarojn pagotajn por domo, kiu iĝis neloĝebla... La ioman da mono, kion ni ricevas, ni devas konservi, por elpagi la ŝuldon... Ne plu restas ion al ni. » (Tio estas komuna problemo en Japanio: oni plu pagas suldojn, malgraŭ io ajn evento, eĉ por domo disfalita aŭ malsanfavora, sekve de katastrofo).
« Mia domo estas tiu flava, kun granda fenestrego kontraŭ la maro, kiun vi ĵus vidis. Ĝi belas, ĉu ne? Ĝi estas ege infektita, nenio plu utilas. »
Kutime, post natura katastrofo, homoj interhelpiĝas, purigas, kune rekonstruas kaj vivo rekomenciĝas... SED NUKLEA KATASTROFO ESTAS NE NORMALA KATASTROFO. Nur restas ruinaĵoj, malplenaj domoj kaj senanimaj urboj, kaj ne utilas fari ion, ripari ion: nek vojojn, nek tegmentojn, nek murojn, nek tombejojn, nek bovejojn... Ne plu lokiĝeblas homoj, ilia laboro, iliaj brutoj aŭ bienoj. KVAZAŬ HOMO ESTUS TROE.
Iu kiu iĝis sen io ajn, kies profesia vivo ĉiam okupiĝis pri atomcentraloj, fine konfesis al mi:
—– « Necesus alia formo de energio… »
Origina ligilo (france): http://janickmagne.fr/2012/02/de-retour-de-la-zone-interdite-de-fukushima-ville-de-futaba/
De retour de la zone interdite de Fukushima (ville de Futaba)
19 février 2012
Bonjour à tous,
Je suis rentrée ce soir à Tokyo. Cette visite de FUTABA et ma rencontre avec divers membres de la famille qui m’a amenée là-bas ont été poignantes. Je me croyais forte, j’ai tenu le choc tant que j’étais avec eux tous, mais ce soir, en rentrant chez moi, je me suis mise à pleurer….
Les images des maisons écroulées, de la chaussée défoncée, de la ville basse en bordure de mer complètement disparue (il ne reste qu’un terrain vague à l’infini),
les os des vaches dans l’étable (les gens pensaient revenir le lendemain, ils n’imaginaient pas que l’évacuation serait sans retour, ils ont laissé les vaches enfermées dans l’étable),
la demi-mâchoire d’une vache dans la boue sur la route (probablement rongée par des chiens errants affamés),
le ventre gonflé d’une autre vache en putréfaction venue mourir sur le bord d’une autre route,
les devantures de magasins démolies, leurs articles laissés à l’abandon pêle-mêle,
les petits temples traditionnels tout de guingois,
les monuments dans le cimetière en partie renversés,
les rideaux dérisoires qui sortent par des fenêtres cassées et s’agitent au vent glacial de février,
et puis toutes ces belles maisons intactes, récentes, entourées de jardins, dans lesquelles plus personne ne peut revenir vivre parce qu’elles sont contaminées….
Mes amis essayant de récupérer quelques affaires, qu’il leur faut présenter au contrôle pour déterminer si elles ne sont pas trop radioactives pour sortir de la zone… Eux-mêmes munis d’un compteur emprunté quelque part pour vérifier encore une fois… La plupart du temps, les vêtements sont trop contaminés pour pouvoir être emportés.
Ces gens pudiques sur leur malheur mais qui ne sourient plus, qui avaient une si belle vie ici, entre forêt, montagnes et océan, aujourd’hui réfugiés dans des préfabriqués minuscules… Ils avaient des vaches, des maisons, des terres, des rizières…
Pudiques, mais ils se lâcheront tout à l’heure, lorsque, tous réunis autour d’un déjeuner dans un restaurant d’une ville voisine, ils me diront :
« Jamais je n’aurais imaginé devenir aussi pauvre. »
« J’aurais tellement voulu aider ceux de la ville basse, dont les maisons ont été englouties par le tsunami, les héberger, mais c’était impossible: notre maison est contaminée, plus personne ne peut y vivre. »
« Après des mois dans un lycée désaffecté à partager une salle de classe avec d’autres réfugiés, on a réussi à trouver un tout petit appartement, mais on n’a pas de travail »,
et puis « On est loin de la mer, ça nous manque, on a toujours vécu ici. »
« On a encore 12 ans de crédit à payer pour la maison, devenue inhabitable…. Le peu d’argent qu’on reçoit, on est obligé de le garder pour payer le crédit…. On n’a plus rien. » (C’est un problème fréquent au Japon: les gens continuent de payer les crédits quoi qu’il arrive, même si leur maison est effondrée ou devenue insalubre suite à une catastrophe).
« Ma maison, c’est la maison jaune avec la grande baie vitrée, face à la mer, que tu as vue tout à l’heure. Elle est belle, hein ? Elle est très fortement contaminée, il n’y a plus rien à faire. »
En temps normal, après une catastrophe naturelle, les gens s’entraident, nettoient, reconstruisent ensemble, et la vie repart…. MAIS UNE CATASTROPHE NUCLEAIRE N’EST PAS UNE CATASTROPHE NORMALE. Il ne reste que des ruines, des maisons vides et des villes-fantômes, et on ne peut rien faire, rien réparer : ni les routes, ni les toits, ni les murs, ni les cimetières, ni les étables…. Plus de place pour les hommes, plus de place pour leur labeur, plus de place pour leurs animaux ni leurs champs. C’EST COMME SI L’HOMME ETAIT DE TROP.
Quelqu’un qui se retrouve sans rien et dont la vie professionnelle avait toujours tourné autour des centrales m’a finalement dit :
—– « Il faudrait une autre forme d’énergie… »
Repris du blog de Janick Magne avec son autorisation:
http://janickmagne.fr/2012/02/de-retour-de-la-zone-interdite-de-fukushima-ville-de-futaba/
(traduction: psoubourou)
